รายละเอียด
ดาวน์โหลด Docx
อ่านเพิ่มเติม
“ตอนนี้ เราได้ละทิ้ง ชีวิตที่แท้จริง และรับชีวิต ซึ่งไม่ใช่พระประสงค์ของพระเจ้า เราฆ่าสัตว์ โดยไม่ได้รับการยินยอมของมัน และพรากชีวิตของมัน เราไม่ได้ขอการยินยอมจากมัน มันต้องการมีชีวิต แต่เรากินมัน นี่ไม่ใช่วิธีใช้ชีวิต โชคร้ายมหันต์ การเจ็บป่วยที่ร้ายแรง การอ่อนเพลีย (การเหนื่อยทางกาย และทางใจ ตามด้วย การซึมเศร้า) การบริโภค ซึ่งมายังโลกนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ การฆ่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม และการตัดไม้ทำลายป่า ความเจ็บป่วยทั้งหมดเป็นเพราะ สถานการณ์ที่ไม่เป็นธรรมชาติ ซึ่งเราทำให้เกิดขึ้นบนโลกนี้ เรายอมให้ตัวเอง สิ่งที่ไม่ควรได้รับอนุญาต เพราะเราไม่มี ความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ เรายอมให้ตัวเอง ตัดต้นไม้ พืช - อย่างนั้น – เพียงเพราะความสนุก มีพืชที่มีชีวิต 100, 150, 200 ปี และที่อเมริกา มีพืช ที่มีชีวิต 1,500-2,000 ปี และชาวอเมริกันตัดพวกเขา แต่เพราะ การถางป่าซึ่งไม่จำเป็นนี้ การฆ่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ซึ่งไม่จำเป็น ไม่มีประเทศอื่นใด ในโลก ที่มีโรคอ่อนเพลียมากมาย และโรคระบบประสาทมากมาย เท่ากับอเมริกา คุณอาจกล่าวว่า นี่เป็นเหตุบังเอิญ กฎนี้ก็เหมือนกับทุกที่ เราไม่สามารถ ทำอะไรก็ได้ตามที่เราต้องการ! เราต้องทำ ตามกฎของธรรมชาติที่มีชีวิต มนุษย์อยู่ระหว่าง สองระบบ - ระบบทางจิต และทางประสาท และหลังจากที่เขาจากโลกนี้ไป สองระบบนี้ ยังคงทำงานต่อในโลกอื่น คุณอาจกล่าวว่า ‘หลังความตาย ร่างกายมลายหายไป มันเน่า และหายไป’ ไม่ มีบางสิ่ง ซึ่งไม่หายไป จากร่างกาย แม้แต่หลังการตายของคนคนหนึ่ง ในทางตรงข้าม หลังจาก ที่คนหนึ่งตาย นี่คือตอนที่เขารู้สึกว่า เขาเชื่อมต่อ กับสัตว์นับพัน นับล้าน มากยิ่งขึ้นไปอีก คุณต้องเปิดมันเสมอ แสง และตาให้ชัด พระเจ้า ในจิตวิญญาณของคุณ เพื่อที่คุณสามารถอาบ ในแสงและความอบอุ่นของพระองค์ ชาวอียิปต์ ยกย่องสัตว์เหมือนเทพ และกล่าวว่วามีบางสิ่ง จากสวรรค์ในพวกเขา พวกเขาเชื่อว่าเทพ อยู่ในสัตว์ทุกตัว และดังนั้น พวกเขาเคารพ และบูชาสัตว์ทุกตัว นี่คือวิธีที่พวกเขามองอพิส - ว่าเป็นสัตว์ที่ศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีใครสามารถฆ่า สัตว์ที่นั่น สัตว์ได้รับการเทิดทูนอย่างยิ่ง ในอิไซอาห์ บทที่ 66 มันถูกกล่าวว่า เมื่อใครบางคนฆ่าวัว มันเหมือนการฆ่าคน พระศาสดาอิไซอาห์ ผู้มีชีวิต เมื่อ 3,000 ปีที่แล้ว ท่านมีคุณธรรมที่สูงกว่า ผู้คนในปัจจุบัน 2,000 ปีที่แล้ว พระคริสต์ตรัสว่า ‘คุณจงรักเพื่อนบ้านของคุณ เหมือนตัวคุณเอง’ มีบางสิ่งขาดไป ในประโยคนี้ มันไม่ใช่ทั้งหมด นั่นคือเหตุที่ฉันเพิ่ม ‘คุณจงรัก ทุกสรรพสิ่ง จากที่เล็กที่สุด ไปถึงใหญ่ที่สุด เหมือนตัวคุณเอง’”
